اختلال هراس

اختلال هراس یک اختلال اضطرابی است که با حملات اضطرابی ناگهانی مشخص می شود. این حملات می تواند با تپش قلب، تعریق، لرزش، تنگی نفس، حالت تهوع و ترس از مرگ همراه باشد. افراد مبتلا از ترس اینکه حمله پانیک در موقعیت های نامناسب رخ دهد رنج می برند و بنابراین از مکان ها یا موقعیت های خاص اجتناب می کنند.

معیارهای تشخیصی طبق ICD-10 شامل حداقل یک حمله پانیک و رفتار ترس یا اجتناب در رابطه با حملات بعدی است. همچنین باید رد کرد که علائم ناشی از بیماری جسمی یا روانی دیگری باشد.

درمان دارویی برای اختلال هراس معمولاً شامل استفاده از SSRI (مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین) و SNRI (مهارکننده بازجذب مجدد سروتونین نوراپی نفرین) از دسته داروهای ضد افسردگی مانند فلوکستین، سرترالین، ونلافاکسین و دولوکستین است. این داروها در درجه اول برای تسکین علائم اضطراب استفاده می شوند. بنزودیازپین هایی مانند لورازپام را در صورت امکان نباید یا فقط برای مدت کوتاه و تحت نظر پزشک مصرف کرد، زیرا پتانسیل بالایی برای وابستگی دارند و در صورت استفاده طولانی مدت می توانند علائم را بدتر کنند.

درمان روان درمانی اختلال پانیک در درجه اول شامل رفتار درمانی و درمان شناختی رفتاری است. هدف این اشکال درمان کاهش ترس از حملات اضطراب و تشویق بیماران برای غلبه بر ترس است.

تمرینات ذهن آگاهی می توانند به درمان اختلال هراس کمک کنند زیرا می توانند به افزایش آگاهی از تجربه فعلی و افزایش درک فرد از افکار و احساسات خود کمک کنند. با ترویج تمرکز حواس، افراد آسیب دیده می توانند یاد بگیرند که احساسات خود را از اضطراب و علائم مشابه هراس تنظیم و مدیریت کنند.

تمرین‌های مراقبه‌ای مانند یوگا، آرام‌سازی پیشرونده عضلانی یا تمرینات اتوژنیک نیز می‌توانند برای بهبود آگاهی بدن و کاهش استرس مفید باشند.

پیش آگهی اختلال پانیک معمولا خوب است. با درمان ترکیبی از درمان دارویی، روان درمانی و روش های خودیاری، اکثر افراد مبتلا می توانند به بهبود قابل توجهی در علائم خود دست یابند. با این حال، مهم است که درمان در طولانی مدت ادامه یابد تا از عود مجدد جلوگیری شود.